Onze reis van Kaapstad tot Victoria watervallen 2015

Zuid Afrika Sederbergen - Oranje rivier - Namibië Fishriver canyon - Namib Naukluft NP - Swakopmund - Spitzkoppe - Himba stammen - Etosha NP - Windhoek - Botswana Ghanzi - Okavango delta - Capri Chobe NP - Zimbabwe Victoria Falls - Botswana Palapye Martinsdrift - Zuid Afrika Johanneburg

 

1e dag - Amsterdam-Kaapstad 2/11

Vanaf Amsterdam vliegen we naar Kaapstad. Het  was een lange vlucht van bijna 12 uur. Na  aankomst staat er een chauffeur die ons met een busje keurig naar ons hotel brengt. Hier blijven we twee nachten.

Een hele dag om Kaapstad zelf te verkennen! In 1652 stichtte de Nederlandse zeevaarder Jan van Riebeeck onder aan de Tafelberg een nederzetting waar de schepen, die op weg waren naar en van Nederlands-Indië, verse groenten, water en andere proviand in konden slaan. Met de beroemde Tafelberg op de achtergrond mag Kaapstad zich met recht één van de mooist gelegen steden ter wereld noemen. We kopen een kaartje voor de hop on en off bus. Het is nog vrij fris en het waait stevig. We bezoeken eerst een township. Veel armoe, maar toch best vrolijke dames die de was doen. Sommige hebben het erg netjes, maar soms is het ook ronduit een bende. Er is een gezamenlijk punt voor stromend water en 3 wc's.

We rijden verder langs de kust. Er is geen groter verschil te bedenken. Hier allemaal super luxe villa's. Hier wonen de rijken dus achter tralies. Je kunt hier niet de zee in vanwege de rotsen, de hoge golven en het erg koude zeewater, maar de huizen hebben allemaal zwembaden.

Onze volgend stop is het waterfront. Hier zitten we lekker aan de haven. We genieten van een lekkere lunch. Dan op naar de Tafelberg. In het begin van de ochtend was hij gesloten vanwege de harde wind. Nu blijkt dat de kabelbaan open is. De Tafelberg is hét symbool van Kaapstad. De platte bovenkant is zo’n drie kilometer breed met Devil’s Peak in het oosten en Lion’s Head in het westen. Het hoogste punt op de berg is 1086 meter hoog. Het is mooi helder weer. We staan ruim 1,5 uur in de rij. Als we net een kaartje hebben gekocht wordt er omgeroepen dat de mensen die een kaartje hebben nog naar boven mogen, maar er worden geen kaartjes meer verkocht want het is weer gaan waaien. Bijzonder is dat de cabine langzaam ronddraait, zodat je 360 graden kunt rondkijken. Na 5 minuten in de kabelbaan zijn we boven, het is zeker een prachtig uitzicht. Je ziet Robben eiland liggen, het nieuwe voetbalstadion van de wereldkampioenschappen van vorig jaar. Maar we waaien bijna uit onze fleece jasjes en het is inderdaad erg koud. We komen een klipdassie tegen, een ongeveer vijftig centimeter groot diertje dat lijkt op een knaagdier, maar anatomisch meer verwant is aan de olifant! We besluiten net naar beneden te gaan als we ook de waarschuwing sirene horen dat iedereen naar beneden moet. De  laatste gondels gaan nu naar beneden en als je wilt blijven moet je naar beneden lopen. Dat duurt 2,5 uur. We zijn ook erg koud geworden.

Weer in de bus. Het is inmiddels  bijna 8 uur. Tijd om te eten. Een of ander schimmig figuur ziet ons zoekend om ons heen kijken en biedt aan om ons naar een "echt Afrikaans eethuis" te brengen. Lijkt ons niet verstandig. We komen bij Tiger Milk in Longstreet terecht. Super gezellig. Het heeft wel wat van een Ierse pub. Er zitten mensen van de filmacademie die net een filmpje van 7 minuten af hebben. Vol trots laten ze het ons zien op de laptop.

Na een uitgebreid ontbijt, zijn we met onze rugzakken vertrokken naar Nomad tours waar we kennis maken met de internationale groep. De internationale groep blijkt niet zo erg internationaal te zijn als we dachten 11 Nederlanders, verder Belgen, een Duitser, Zwitsers en een Canadese. Als alle bagage is ingepakt gaan we op pad. Voordat we Kaapstad verlaten maken we een fotostop om de Tafelberg vast te leggen. We maken nog een stop om boodschappen in te slaan. Vervolgens trekken we de prachtige Zuid-Afrikaanse natuur in, op weg naar de imposante Sederbergen, thuisbasis van de ook bij ons populaire theesoort rooibos. Naast fantastische vergezichten vinden we hier volop grillige rotsformaties en een zeldzame cedersoort waar het gebergte zijn naam aan dankt.

Op de campsite aangekomen krijgen we instructie hoe we de tent op moeten zetten. Het lijkt een beetje op een de waard tent. Het is nog steeds erg warm. Na een lekkere douche knappen we op. s' Avonds  is er een wijnproeverij met verschillende wijnen uit de regio, met aansluitend een lekkere braai. Dit grote spit wordt een “luie mensen” braai genoemd.

De wekker gaat om 5.15 uur! We hebben niet zo best geslapen, moeten toch even aan het matje wennen. Na een lekker ontbijt stappen we om 7uur in de truck. Dwars door het uitgestrekte Namaqualand. We rijden noordwaarts waar we ons kamp opslaan op de oevers van de Oranjerivier. Het woord Namaqualand is de meervoudsvorm van Nama, een bushmanstam die momenteel nog vooral in Namibië voorkomt. Gedurende de 18e eeuw zijn de meeste Nama de Oranjerivier, in hun vlucht voor de blanke overheersing, overgestoken. Hier hebben we even heerlijk gezwommen. Wel speciaal om hier te zwemmen. De stroming is best sterk. De Oranjerivier is met 1860 km de langste rivier van Zuid-Afrika. De Oranjerivier vormt de grens tussen Zuid-Afrika en Namibië.

Het landschap is hier nog wel een beetje groen. Onderweg maken we een stop bij het stadje Springbok, bekend vanwege de diamant- en kopermijnen. In tegenstelling tot gister is het nu minder warm, soms zelfs wat aan de koude kant. We hebben ook dit keer heerlijk gegeten. We gaan  vroeg slapen.

Heerlijk uitgerust staan we op.  Er zijn veel vogeltjes op de campsite. Om 9 uur vertrekken we naar de grens. Vioolsdrift heet het hier aan de Zuid-Afrikaanse kant. Het gaat snel. Dan nog een stukje niemandsland en dan zijn we in Noordoewer aan de Namibische kant. Een stempel erbij in ons paspoort. Het landschap verandert meteen na de grens. Het is schraler en al meer woestijn. We  stoppen bij Ais-Ais. Dit is een groene oase in een schraal maanlandschap. In de Khoikhoitaal betekent het: “zo heet als vuur”. Dit verwijst naar de hier ontspringende warmwaterbron. Deze is nu echter gesloten want de temperatuur van het water is gestegen naar 65 graden. Dus alleen maar even heerlijk zwemmen in het zwembad. Het zwemwater is hier zo'n 30 graden denk ik.

Na de lunch zien we  onderweg springbokken. Ook een Quiver of kokerboom. Het is geen boom, maar een aloë soort. Van deze takken maakten de San vroeger pijlen die ze in bast staken. In de struik die er naast staat zit giftige melk. Hier doopten ze de pijlen in.

Op naar onze volgende bestemming: de spectaculaire Visrivierkloof (Fish River Canyon) in   Namibië. Na de Grand Canyon in de Verenigde Staten is dit de grootste kloof ter wereld en daarmee natuurlijk één van de grootste natuurwonderen van Afrika. De sensatie die je ervaart als je voor het eerst de rand nadert met daarnaast het overweldigende panorama (en de duizelingwekkende diepte van 550 meter) is onbeschrijfelijk! Echt mooi!!

We maken een wandeling boven langs naar de start van de hike van 91 km door de kloof.  Die kan nu niet gelopen worden vanwege de warmte. De zonsondergang vanaf het panoramapunt is een beetje bewolkt, jammer want het was de hele dag een heldere lucht.

We gaan op weg naar het gigantische Namib-Naukluft National Park, getypeerd door het verlaten woestijnlandschap, waar wind en wilde paarden het stof en zand doen opwaaien. De woestijn is 2000 km tot in Angola. De naam sesriem slaat op de 6 riemen die aan elkaar geknoopt moesten worden om water uit de kloof te kunnen scheppen.

Onderweg gestopt bij een boom met nesten van de weaver, grote ondersteboven hangende nesten. De vogel bouwt een nest, de volgende generatie bouwt daar weer omheen zodat er enorme nesten ontstaan. Op de nesten bouwen wespen ook hun nest, zij leven van de schil van de kapotte eieren van de weaver. Als er roofdieren zijn die de nesten van de weaver willen plunderen, vallen de wespen de indringer aan, zo helpen ze elkaar.

Vroeg op, 4.30 uur. Als we naar het washok lopen zien we een impala lopen. We rijden in de koelte van de nacht 65 Km naar het Namib-Naukluft National Park. Naar de machtige duinpartijen die tot de hoogste ter wereld horen. Het is de oudste woestijn ter wereld.

Om de schade aan het kwetsbare woestijn milieu te beperken mogen we alleen nog duin 45 beklimmen. Het is niet het hoogste duin, maar toch, het is een hele klim. 150 meter hoog. We lopen over een richel naar boven. Halverwege als je denkt dat je er bijna bent, komt er een bocht en moet je nog een stukje verder klimmen. Dit is absoluut één van de hoogtepunten op onze reis! Wat mooi om hier de zon op zien komen. Het geeft ook veel voldoening dat we het nog kunnen. We zitten in een grote rode lege wereld met een staalblauwe lucht. Even stil genieten van dit alles! We lopen weer naar beneden, dit gaat een stuk gemakkelijker en we kunnen langzaam afscheid nemen van dit mooie stuk woestijn met zijn prachtige kleuren.

Na het ontbijt gaan we in een 4x4 naar de Deadvlei met zijn afgestorven kameeldoornbomen. De Deadvlei is een witte kleivlakte vlak bij de bekendere Sossusvlei, in het Namib-Naukluft National Park. De Deadvlei is omgeven door een aantal van de hoogste duinen ter wereld, waarvan de hoogste 300 tot 400 meter hoog is, en op een zandstenen terras ligt. De kleivlakte werd gevormd na regenval wanneer de rivier de Tsauchab overstroomde, wat zorgde voor ondiepe poelen waar in de overvloed aan water de acacia's konden groeien. Toen het klimaat veranderde werd het gebied geteisterd door droogte, zandduinen omringden de vlakte waardoor de waterstroom van de rivier geblokkeerd werd. Omdat er te weinig water bij de bomen kwam zijn die gestorven. Een aantal plantensoorten wel kunnen overleven op het vocht uit de ochtendmist en de weinige regenval, zoals de salsola en inara. De overgebleven skeletten van de bomen, die ongeveer 900 jaar oud zouden zijn, zijn zwartgeblakerd door de zon. Hoewel ze niet versteend zijn, vergaan ze niet omdat het te droog is.

We treffen het vandaag. Het is "maar" 36 graden. Het kan hier 45 graden zijn. De temperatuur van het zand is dan zo’n 80 graden. De duinen worden rood gekleurd door ijzer.

Als we verder rijden zien we veel kuddes zebra 's en spiesbokken en struisvogels. We doen mee aan een begeleide wandeling door de woestijn waarbij de bosjesmangids ons alles verteld over het leven van de Bosjesmannen in deze eeuwenoude woestijn. De gids vertelt dat hier bergzebra' s zijn. Een farmer mag niet meer dan 400 hebben omdat ze te veel water drinken.

Na een prachtige zonsondergang kleurt de hemel schitterend rood. Bij de campsite is een drinkplaats voor dieren. Zebra' s en spiesbokken komen hier drinken. Er heerst een hiërarchie onder de dieren. De spiesbokken hebben voorrang. Met hun lange spitse hoorns. Als de zebra' s staan te drinken en een spiesbok wil er bij dan worden de zebra' s weggestuurd. Het was een lange maar prachtige dag.

Via adembenemende bergpas kuiseb rijden we noordwaarts richting de kust. Onderweg maken we een korte (foto)stop bij de Steenbokskeerkring, hier staat de zon op 21 december rechtboven je en heb je geen schaduw. We maken foto's van de Kuiseb canyon, een labyrint van droge rivierbeddingen. Onderweg zien we een paar koedoes. Het is een zwart en beetje troosteloos landschap. Het lijkt wel op een maanlandschap. Dan verder naar Walvisbaai, waar flamingo's vaak het beeld bepalen. Het is er nu niet mistig maar wel koud.

We eindigen de dag in de populaire koloniale badplaats Swakopmund, waar we twee nachten verblijven. Swakopmund is misschien wel de interessantste plaats van Namibië, tenminste op cultureel gebied. In het centrum van het stadje vindt je de Duitse architectuur terug in oude gebouwen. De koude Atlantische oceaan brengt niet zelden een koude ochtendmist over de stad die soms uren blijft hangen en klamme, koude nattigheid brengt. Desondanks krijgt Swakopmund maar weinig regen per jaar. Met slechts 15 cm regen per jaar hoeft je niet bang voor een buitje te zijn. Eenmaal bij het achterland van Swakopmund beland, houdt alle vergelijking met een Duitse badplaats op. Rondom Swakopmund ligt de Namib, de droge vlakke woestijn met harde leefomstandigheden.  

Swakopmund  is een van oorsprong  Duitse stad. Het ligt tussen de woestijn en oceaan in. Heel brede straten met weinig verkeer. De zijstraten zijn meestal van zand, net als de stoep. We logeren in het Amanpuri, een heel leuke lodge.

We hebben het oude bahnhof bekeken waar nu een chique hotel in zit. Het is In Swakopmund  "slechts" 21 graden. We hebben het een beetje koud. Over de markt gelopen waar veel Afrikaanse souvenirs te koop zijn. De verkopers hebben niet veel te doen en zijn erg opdringerig. Verder heerlijk vis gegeten met een lekker wijntje erbij.

Het is heerlijk weer eens in een bed te slapen. We worden om 10 uur opgehaald voor de township tour. Er leven hier twee keer zoveel mensen in een township dan in de stad zelf. Het zijn vaak mensen die in de zoutmijnen of kopermijnen werken. Natuurlijk is ook een percentage werkeloos. In het verleden werden mensen in townships geplaatst op basis van hun tribe of taal. Zo hanteerde de regering hier het verdeel en heers principe. Maar na de onafhankelijk in 1990 is dit veranderd. Maar de townships zelf zijn nu ook nog verdeeld, maar dan in luxe opzicht. We vinden de townships erg netjes in vergelijking met die van Kaapstad. Het blijkt dat er een project is dat de mensen geld geeft als ze de boel netjes houden.

De taal van dit township zit vol klaktong geluiden. Het hoort wel heel grappig, maar wij bakken er niets van. We zijn nog bij een medicijnvrouw gaan kijken. Ze heeft overal een kruidje voor. Reuma, melkproductie, verkoudheid, maagprobleem, hongerstillers. Ze is “in het vlies geboren”. Zo heeft ze de magische krachten gekregen. Bij de volgende township kregen we een capella voorstelling. Echt heel mooi. We gaan ook nog naar een bar. Hier drinken we een biertje. Later komen er ook oliebollen met hachee vlees. Het is een verrassende combi maar erg lekker.

Net buiten Swakopmunt zien we de zoutpannen liggen. We trekken langs de kust verder naar het noorden. Op de Atlantische oceaan hier voor de kust zijn in het verleden honderden schepen gestrand. Plotseling opkomende mistbanken en een altijd stormachtige zee hebben hier voor veel catastrofes gezorgd. Als de mensen al veilig het land bereikten, kwamen ze van de dorst om in de woestijn. Daar komt de naam skeleton coast , geraamte kust, vandaan. Ook wij zien hier een gestrand schip.

Dan rijden we oostwaarts door  Damaraland naar de grote, 1728m-  en de kleine 1580m Spitzkoppe. Dit is een opvallende granietkoepel. De graniet formaties tussen de twee bergen hebben soms hele mooie vormen.

Als we aankomen op de campsite regent het zelfs een beetje. De gids vindt dat we het treffen, het is bewolkt en niet zo warm. Normaal is het hier dik boven de 40 graden. De markante en mysterieuze Spitzkoppe, Deze “Matterhorn” van Namibië ligt eenzaam in de vlakke woestijn en wordt door het San-volk (ook wel bosjesmannen genoemd) als heilig ervaren. Bosjesmannen zijn jagers. Meestal op springbok of spiesbok. De vrouwen zoeken de bessen, wortels en knollen.  Maar vooral wilde meloenen. Want bij droogte zijn de bosjesmannen voor hun vocht volledig op deze vrucht aangewezen.

Het grootste deel van de tocht door deze streek is een mooie natuurrit, zeker vanaf Uis waar het landschap overgaat in rode rotsen en acaciabomen. Tussen de rotsen treft je hier en daar kralen aan waar de locale bevolking leeft. In sommige kralen woont de Damara bevolking, in andere juist Herero. De Damara is van oorsprong een Khoi Khoi-stam, waarschijnlijk afkomstig uit West Afrika. Hun taal is aan de Khoi-taal verwant, maar de huidskleur van de Damara is donkerder dan van de Nama of andere kleurlinggroepen. De Herero, afkomstig uit Zuid-Angola,  is een homogene zwarte stam. Desalniettemin zijn de vrouwen van de twee groepen duidelijk van elkaar te onderscheiden. Herero-vrouwen kleden zich namelijk in kleurrijke, opvallende (en warme) Victoriaanse jurken met grote hoeden.

Eenmaal op de campsite lopen we naar de bridge, een opening in de bergen.

Verder een rustige middag. Foto' s gemaakt van vogeltjes en wat gelezen. 's Avonds weer een prachtige zonsondergang. Als de zon onder is wordt het gewoon koud. Er is een kampvuur maar toch is het koud. We trekken zelfs ons thermo hemdje aan. Er zijn hier geen douches, dus zo maar het bed in.

Na een ochtend in de woestijn, breken we het kamp op en rijden dieper Namibië in. We stoppen om een foto te maken van de Brandberg, 2010 m, de hoogste berg van Namibië.

Onderweg kopen we iets voor de himba stam. Je kunt daar niet met lege handen aankomen. We rijden naar Outjo. Dit is het gebied van de Himba-stammen, die nog altijd op nomadische wijze leven en met hun vee door het desolate gebied trekken. We zoeken één van de stammen op en maken kennis met hun manier van kleden en leven!

We hebben een leuk gesprek met één van de weinige mannen in het dorp. De meeste mannen zijn namelijk lange tijd in de hoger gelegen nog groenere velden om hun geiten te hoeden. Ze worden vergezeld door één van hun jongere vrouwen, want tja, iemand moet koken natuurlijk. De Himba blijken veel meer vrouwen dan mannen te hebben, polygamie is dus erg praktisch. De man is erg verbaasd te horen dat in het westen ongeveer evenveel jongens als meisjes worden geboren.

Voor de Himba is hun uiterlijke verschijning erg belangrijk. Hun uiterlijk zegt iets over de plaats in de groep en de fase van hun leven. Als ze tien jaar zijn worden bij zowel de jongens als de meisjes de twee voortanden in de onderkaak eruit geslagen. Dit is een Himba-traditie waarvan de herkomst onduidelijk is. Meisjes dragen hun haar in twee vlechten over hun voorhoofd, in de puberteit vlechten ze hun haar in kleine staartjes die ingesmeerd worden met geitenvet en oker. Getrouwde vrouwen dragen daarbij nog een kleine kroon van geitenvel op hun hoofd. Huwbare Himba jongens zijn herkenbaar aan een gebogen staartje omhoog.

Himba-vrouwen wassen zich nooit, ze smeren zich in met otjize, een mengsel van geitenvet, kruiden en oker. Door de oker krijgen de vrouwen de typische rode kleur. Het mengsel beschermt hen tegen de zon. Ook sieraden zijn belangrijk voor de Himba's. Deze maken ze van schelpen, leer en koper. Het belangrijkste sieraad voor de vrouwen van de Himba is de ohumba, een schelp die aan een ketting om hun nek hangt. Zowel mannen als vrouwen dragen weinig kleding; de traditionele kleding is gemaakt van de huiden van geslachte dieren.

Sieraden, kleren en haardracht zijn erg belangrijk voor de himba's. Ook jonge kinderen lopen al rond met verschillende sieraden. De sieraden worden gemaakt van schelpen, leer en koper. De sieraden geven de positie in de groep aan en in welke fase van hun leven ze zijn.

Het volgende hoogtepunt: het Etosha National Park, één van de grootste en belangrijkste wildparken van Afrika. Dit reservaat, in 1907 uitgeroepen tot Nationaal Park, heeft een oppervlakte van maar liefst 22.270 km² en herbergt een indrukwekkende fauna van 114 zoogdiersoorten, 340 vogelsoorten, 110 reptielensoorten, 16 amfibiesoorten en (verrassend) 1 vissoort. Etosha is gelegen rondom een zoutmeer van ca. 5.000 km², hetgeen de naam verklaart. Etosha betekent namelijk “grote witte vlakte”.

We maken direct een gamedrive. We zien veel zebra's, spiesbokken en een leeuw. Halali is onze eerste campsite. We komen er om 14.00 uur aan. Het is dik boven de 40 graden. Erg warm om de tent op te zetten. Dan een heerlijke lunch. Hierna hebben we tijd om van het zwembad te genieten. Om 16.00 uur is het tijd voor de volgende game drive en om 19.00 uur komen we doodmoe terug. Toch lekker dat de tent al staat. We kijken nog even bij de waterpool van de campsite. Er liggen 2 leeuwen. Prachtig gezicht. Hierna eten, douchen en naar bed. Het is nog zo warm dat we alleen in de lakenzak liggen.

Weer vroeg op. Het park gaat om 7.00 uur open. We vertrekken meteen. Dat houdt in om 5.30 uur opstaan, douchen, tent inpakken. Ontbijt 6.15 uur. Het zijn echt lange dagen. Maar wat zien we vandaag veel bij de waterpools en onderweg.  Om lunchtijd arriveren we in camp  Okakuejo. Ook vandaag is het bloedje heet. Toch maar eerst de tent opzetten. De rest doen we vanavond wel. Eerst maar even zwemmen. Dan zomaar overdag een zandhoos. Onze tent staat nu een meter verder op. Ik had een wasje gedaan en de schone spullen liggen nu overal.

Op naar  de volgende  gamedrive in het park om het wild te spotten. In totaal hebben we 4 game drives gedaan. Ontzettend veel gezien. Was wel weer ontzettend heet.

's Avonds gaan we nog even naar de waterpool en daar staan olifanten. Opeens komt er de grote kudde aan die we onderweg zagen. Giraffen op de achtergrond. Schitterend! We willen eigenlijk nog langer kijken, maar zijn nu toch wel ontzettend moe. Er lopen jakhalzen over de camping. De tent maar goed afsluiten. De koekjes en snoepjes maar in de truck laten.

Na een vroege gamedrive pakken we in en rijden naar de Namibische hoofdstad Windhoek. Als we het park verlaten moeten we met de schoenen door een ontsmettingsbak lopen. Wel een beetje raar dat het bij binnenkomst niet hoeft. Onderweg hebben we een lekke band. We maken van de nood een deugd en gaan ondertussen de lunch klaar maken.

In Windhoek kijken we naar de kerk verder is er niets te doen. Op zondag is alles dicht. Er komen wel 5 politie auto's met loeiende sirenes aan. Op de volgende auto staat vice president. Hierna nog een paar. We komen laat aan bij de lodge. Jammer want het is hier heerlijk. Na een snelle douche gaan we bij Joe eethuis eten. Een heerlijke kudu steak. Bert heeft nog een browni toetje met slagroom. Heerlijk!

Vroeg opstaan voor onze laatste tocht door het uitgestrekte Namibië. Maar na twee uur rijden krijgen we weer een klapband. Dit keer een knal en er kwam rook in de bus. De band heeft de watertank kapot gemaakt. De kraan is er afgebroken. Dit geeft weer een enorme vertraging. We besluiten zelf onze lunch te kopen en zo tijd te sparen. Hiervoor moeten we wel een formulier voor Nomad tekenen dat we het er allemaal mee eens zijn. Bij Buitenpos verlaten we het land en komen we Botswana binnen. De douane aan de Namibische kant is lichtelijk onbeschoft. Ze kijken je niet aan en zeggen niets, ze praten alleen met elkaar. Dan is het aan de Botswaanse kant veel vriendelijker en netter.

Het is bloedje heet vandaag. Met alle ramen in de bus open kleven we nog aan de stoelen vast. Het is 40 graden in de bus. Het landschap verandert niet veel. Wel veel grote koeienfarms.  Het is nu regenseizoen hier, we hebben zelfs een klein buitje gehad.

Eenmaal op de camping bij Ghanzi maken we kennis met de lokale Bosjesmannen en zien we dansen die uit hun cultuur zijn voortgekomen.

We gaan voor het ontbijt eerst een wandeling met de Bosjesmannen maken. Ze noemen zich tegenwoordig San.

De San is een volk dat leeft in het zuiden van Afrika. De San werken kort en leven lang in verhouding tot andere volken. Gemiddeld werkt een volwassene 2 tot 3 dagen per week. Omdat de San leven van de natuur, moeten ze er een nomaden leven op na houden. Als een ouder iemand dreigt te sterven, is de regel hem achter te laten, om te voorkomen dat hij de rest van de groep ophoudt. Als iemand overlijdt dan wordt hij rechtop zittend begraven.

Initiatie: Als jongens tussen de 15 en 20 jaar zijn, nemen ze deel aan de Tsjoma, een inwijdingsfeest voor de mannen. Ze worden beproefd op lijden van honger, kou en dorst, maar het ergste is nog dat ze eindeloos moeten dansen waardoor ze behoorlijk uitgeput raken. Het ‘feest’ duurt 6 weken en in die periode wordt hun geleerd over rituele mannenzaken. De jongens slapen deze periode los van de vrouwen

De eerste menstruatie van de vrouw is bij de San heel speciaal. In tegenstelling tot hier is deze gebeurtenis geen geheim maar een groot feest. Zodra het ergens buitenspelend meisje het merkt, roept 1 van haar vriendinnetjes haar moeder en deze komt juichend aanrennen onder luid applaus van de andere vrouwen. Vervolgens moet ze een dag in een tent liggen zonder zonlicht en ze mag de aarde niet aanraken. Daarna volgen er nog een aantal inwijdingen, en als dit alles goed wordt volbracht zou dit geluk brengen.

Het huwelijk: Bij de San regelen de ouders het huwelijk. De families geven elkaar geschenken en houden intensief contact. De man moet goed kunnen jagen, de vrouw moet aantrekkelijk zijn, kinderen kunnen krijgen en ook hard werken. De mannen worden huwbaar geacht tussen hun 20e en 30e. Sommige vrouwen trouwen al op hun tiende, maar meestal trouwen zij voor het eerst rond hun 16e verjaardag. Het is bij de San heel normaal om te scheiden. Vaak gebeurt dit op initiatief van de vrouw. Ze vraagt om beëindiging aan de familie of ze pest de man gewoon weg. Scheiding verloopt makkelijk omdat er met de huwelijken geen bruidsschat gemoeid gaat. Incest, ontucht en homoseksualiteit zijn streng verboden. Overspel is overigens erg lastig, omdat iedereen uit de stam elkanders voetafdrukken kent. Ze kunnen iemands voetstappen naar andermans tent dus makkelijk herkennen.

Sociaal gedrag: Praten is een zeer belangrijk tijdverdrijf. Bij een kampvuur is één kant voor de mannen en één kant voor de vrouwen. Tijdens het kampvuur worden verhalen verteld en wordt kennis overgedragen. Hier worden dus meteen de kinderen onderwezen. De San hechten waarde aan leeftijd, het probleem is echter dat hun telkunst bij 3 stopt. Na 3 komt veel. De San is een vrolijk volk. Ze dansen veel om zich te ontspannen.

Het economische systeem: Opvallend bij de San is, dat men geen waarde hecht aan bezit. Alles wat ze hebben delen ze met elkaar. Maar als iemand iets steelt, staat daar de doodstraf op. Als iemand zich misdraagt dan negeert de rest hem totdat hij weer normaal doet. Als er geschillen zijn, dan wordt dit uitgepraat. Het is oneervol om geweld te gebruiken

Het is hier Bushmansland. Het landschap is een struiksavanne. De Bosjesmannen en vrouwen laten ons allemaal geneeskrachtige besjes, wortels en zaden zien. Tegen malaria, buikpijn, vruchtbaarheid, artritis en diarree. Ze schieten het wild met pijlen die giftige punt hebben. Dan moet je het vlees snel opeten, anders is het bedorven. Maar ze eten het nog wel en raken dan aan de diarree. Ook hebben ze takjes om tandende poetsen. Ze hebben inderdaad schitterend witte tanden. Er zijn ook zaden die ze onder hun tong leggen om de klakgeluiden te leren. Ze kunnen door de harde wind ons niet laten zien he ze de pijlen schieten.

Na het ontbijt vertrekken we voor onze tocht naar de toegangspoort van de Okavango Delta, Maun. Ook hier onderweg veel koeien farms. Vlees is een export product in Botswana. Daarom moeten we ook weer vandaag stoppen als we een andere regio inrijden, om onze schoenen te desinfecteren. Het waait enorm. Tijdens de lunch knarst het zand tussen je tanden en de benen worden gezandstraald.

We brengen de nacht door aan de rand van een prachtig meer.

Na het ontbijt maken we een boottocht naar Seronga via de waterwegen van de Delta. Van hieruit vindt een transfer plaats naar ons camp midden in de Delta. We hebben voor deze twee dagen een dagrugzak mee. Onderweg zien we Krokodillen en nijlpaarden. Lagunes en eilandjes bepalen het beeld. Hoewel het regenseizoen is, regent het maar een paar drupjes. Meer dan 95% van het water in de Delta verdampt voor het de Thamalakane rivier nabij Maun bereikt.

Bij aankomst staat het personeel te zingen. Het is een uniek paradijs op aarde staat in de brochure. Normaal kun je bij de lodge in een mokoro stappen, nu moeten we eerst een paar kilometer lopen voor we bij het water zijn.

We staan vroeg op om het leven in de Delta wat beter te ervaren. Het kristal heldere water van de Okavango met de talloze waterlelies staat erg laag. De mokoro’s raken soms de bodem. Onderweg maken we een natuurwandeling waarbij we zebra's  nijlpaarden en olifanten zien. We ontbijten bij het camp waarna we veel te veel  vrije tijd hebben om te relaxen. Omdat we zo weinig mogelijk mee kunnen nemen in de dagrugzak, verveel ik me en beetje zonder e-reader.

In de namiddag maken we een boottocht om de zonsondergang te aanschouwen. Maar halverwege breekt er een beetje paniek uit want er komen donkere onweersluchten aan en het flitst behoorlijk. De roeiers willen zo snel mogelijk naar de lodge terug. Het regent een beetje en het blijft de hele avond flitsen en rommelen.

Na het afscheid met het camp stappen we in een open truck die naar de Okavango  rivier rijdt. Onze boot komt niet  opdagen. Na wat gebel vertelt de lodge eigenaar dat er een misverstand is. De boys moeten nog benzine kopen. Anderhalf uur later komt de boot opdagen. We gaan in volle vaart over de Okavango rivier. Wel erg jammer. Er is nu veel te zien, maar stoppen doet hij niet. Een vervelende afsluiting van 2 saaie dagen. We moeten nog maar eens terug komen als de delta vol water staat. Want er staat overal beschreven dat het één van de mooiste parken  in Botswana is. We stappen weer in onze safaritruck en vertrekken, weer terug naar Namibië. We reizen naar de Caprivi Strip, waar we overnachten aan de rand van de Okavango rivier.

Als we iets kopen in de supermarkt, moeten we bij de uitgang ons bonnetje laten zien aan een bewaker, en controleert hij of dit klopt met wat we hebben gekocht.

We reizen door de Caprivi strip naar het Chobe National Park. Dit park herbergt tal van verschillende landschappen, van moerassen tot tropische gebieden en van woestijnachtige regio’s tot vruchtbare graslanden. Dit is het absolute domein van de olifanten (de olifantenpopulatie is gigantisch), maar we kunnen er nog veel meer dieren bewonderen. We brengen hier 1 nacht door. In de namiddag maken we een boottocht om de dieren vanaf het water te spotten zoals olifanten, nijlpaarden, krokodillen en elanden. Het is een prachtige boottocht, met weer een prachtige zonsondergang.

We worden midden in de nacht wakker, het plenst. Snel de gaasramen van de tent dicht doen. Het onweert en hoost. Voordat we naar Victoria Falls vertrekken, maken we vroeg in de ochtend een gamedrive door het Chobe National Park. Het plenst en is best fris. We zitten in een open truck. Door de regen zien we niet zo veel. De campsite is één grote drekboel. De tenten zijn kletsnat en modderig. We hebben geluk dat dit onze laatste nacht in de tent is.

Na de gamedrive maken we ons op voor het laatste deel van onze tocht naar de machtige Victoria Falls. Toen David Livingstone deze watervallen voor de eerste keer zag zei hij: ‘Op plaatsen zo mooi als deze moeten zelfs engelen verbaasd zijn geweest’.

De watervallen zijn niet zo spectaculair op dit moment omdat sinds januari bijna niet geregend heeft. Maar vandaag komt de regen met bakken uit de lucht. Jammer!

22e dag - Victoria Falls 23/11

Vandaag schijnt de zon volop. We gaan Vic Falls verkennen, we lopen een stuk richting de watervallen. Halverwege worden we door de toeristen politie gewezen op een mooi uitzichtpunt. Vanaf een terras heb je een mooi uitzicht op de brug tussen Botswana en Zimbabwe en de canyon van de falls. Mensen lopen via de brug van Zambia naar Zimbabwe om hun handel te verkopen.

Op de terugweg hebben we een paar mooie kussens gekocht. Toen naar het zwembad bij het hotel, want het wordt alweer erg warm. Tegen de avond gaan we nog naar de souvenir markt, waar we na veel afdingen een houten schaal kopen.

We vertrekken 's ochtends vroeg richting Johannesburg. Het is een lange rit door Botswana naar Palapye. Bij de grens van Martinsdrift brengen we de laatste nacht door. We komen laat aan en hebben geen zin meer in de tent. Het is al donker.  We nemen een huisje. Het eten is heerlijk. Zelfs ijs toe. We slapen als rozen.

Ook vandaag vertrekken we weer vroeg. Na nog een lange dag reizen zullen we in de avond bij Belvedere Estate in Johannesburg aankomen. We kunnen ons eerst even lekker opfrissen in een kamer van Belvedère Estate en schone kleren aantrekken. Na nog een heerlijke braai worden we opgehaald voor onze transfer naar de luchthaven van Johannesburg. Het ziet er hier allemaal wat chaotisch uit, maar we zijn nog nooit zo snel door de security en douane gegaan. Ik moet alleen mijn rugzakje open maken, want de scanner ziet de batterypack als een potentieel gevaarlijk wapen.

Aankomst op Schiphol.